روش‌ پژوهش هایدگر در کتاب «وجود و زمان»

مارتین هایدگر موضوع فلسفه‌ی خود را وجود قرار می‌دهد و معتقد است این موضوع در تاریخ تفکر مورد غفلت قرار گرفته و باید توجه خود را به آن معطوف داشت‌‌. وی اساس تفکر خود را توجه به هستی و پرسش از وجود می‌داند ولی نقطه‌ی آغاز و روش پژوهش او متفاوت است. او برای این کار از وجود خاص انسان (دازاین) شروع می‌کند که پرسش از وجود، از ویژگی‌های اساسی اوست. روش وی که به پدیدارشناسی هرمنوتیکی معروف شده است با روش‌های استدلالی فلاسفه‌ای چون دکارت و کانت و روش کشف و شهود عرفانی و نیز روش پدیدارشناسی استعلایی هوسرل کاملاً تفاوت دارد. در این روش، رابطه‌ی انسان (دازاین) با ساختارهای وجودی او و نحوه‌ی وجود خاص او مورد تحلیل قرار گرفته و به معنی وجود تقرب حاصل می‌گردد. روش وی می‌تواند در فلسفه و عرفان اسلامی الهام‌بخش باشد.